Ukryte talenty - Michalina Gronowska

Jak ująć

W dość prostych słowach

Dramatyzm chwili

Która przemija

Tak, by i głupiec

Wreszcie zrozumiał

Co traci

Tak, by wszyscy ludzie

Starsi i młodzi

Spojrzeli przed siebie

By wreszcie ujrzeli

I oniemieli

Myśląc o pięknie

Które mija ich

I odchodzi

Codziennie

Każda kolejna                                                                       

Liczy ukradkiem

Że tą jedyną nazwana zostanie

Że ma w sobie

Tak wiele

Tej swojej unikalności

By zmienić

Zasadę gry

I godzi się na nią

Myśląc po cichu

Że z czasem

Z kolejnym pocałunkiem

Ujrzy w niej coś

Czego nie widział

W żadnej dotychczas

A tak naprawdę stanie się

Kolejną kartką w kalendarzu

Bo sama rzuciła się

W paszczę lwa

Tylko z nadzieją

Spadam

W dół kościołów

Wszystkich bogów

Dawno już zapomniane

W rzekach wina

Podtapiane marzenia

Na rzecz tego

Co nie wymaga myślenia

Bądź raczej je wyklucza

By pewne rzeczy zostawić

Bez wyjaśnienia

Zabij we mnie wszystko

Ignorancją i zepsuciem

Aż nie będę mogła wstać

Aż nie będę mogła uciec

Mimo wszystko ja znów muszę

A Ty wrócisz po mą duszę

Gdy pokonam smutek